Καιρός ήταν.....

12:47 μ.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (4)

αυτο θα μας πείτε και θα έχετε και δίκιο....
χαθήκαμε είναι η αλήθεια αλλά ήταν οι συνθήκες που δε μας επέτρεπαν κάτι άλλο....
κάτι η εξεταστική κάτι η παράδοση πτυχιακής αυτό ήταν!!!!
Πώς είστε λοιπόν;
Αυτή η γρίπη με έχει πεθάνει παίδες....μύτες τρέχουν....λαιμός πονάει....πυρετός σηκώνεται....και το άσχετο αλλά επίκαιρο...και τα μαλλιά μου πέφτουν!!!! :Ρ
Λοιπόν δεν έχω να πώ κάτι άλλο....απλά πέρασα να σας πώ ένα γεια για να δείτε ότι είμαστε καλά...να μην υπάρχει ανησυχία...
Περιμένω νέα σας και να μου πείτε πώς είστε και εσείς!!!!
Ciao!!!!

Έρωτας....

12:14 μ.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (8)

Από μικρό παιδί σκεφτόμουνα πως να είναι αυτος ο έρωτας... που όλα μπορεί να τα δεχτεί και όλα μπορεί να τα κάνει να φαίνονται πανέμορφα...
Το σκεφτόμουν συχνά και έλεγα...αχ,μακάρι να έρθει η στιγμή που θα το ζήσω με όλο μου το είναι.... Και ήρθε κάποια στιγμή και παλιότερα...και το έζησα και τότε...αλλά τώρα ξέρω να δοκιμάζω και να πετυχαίνω με περισσότερη ακρίβεια!!!!
Και ήρθε η στιγμή και ξεκίνησα να το ζώ...να το νιώθω...να προσπαθώ να το κρατήσω...να το εξελίξω σε κάτι δυνατό....να το κρατάω στην αγκαλιά μου....
Όχι δεν είναι ένας κόμπος στο στομάχι.. είναι η ανατριχίλα σε όλο σου το κορμί με κάθε του ανάσα....
Είμαι εδω...είμαι μαζί σου....είμαι ευτυχισμενή...είμαι καλύτερος άνθρωπος...
" Σ'ευχαριστώ...θα είμαι εδώ! Δίπλα σου...σε κάθε σου στραβοπάτημα...σε κάθε σου επιτυχία "

Καλή συνέχεια σε όλους....
ελπίζω όλοι να νιώθετε ευτυχισμένοι...!
Σας φιλώ γλυκά!!!
(Δ)

Ψέμα...

2:01 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (3)

Σήμερα ξύπνησα με άσχημη διάθεση.Σηκώθηκα από το κρεβάτι με κόπο,σύρθηκα ως το μπάνιο σκουντουφλώντας πάνω σε πεταμένα ρούχα και παπούτσια...''Μα που βρέθηκαν όλα αυτά?!''

Κοιτάχτηκα για λίγο στον καθρέφτη πριν πλύνω το προσωπό μου.
''Μα ποια είναι αυτή?'' αναρωτήθηκα κοιτώντας το είδωλό μου.Δύο μαύροι κύκλοι είχαν εγκατασταθεί κάτω από τα μάτια μου.Να μου θυμίσουν ότι το προηγούμενο βράδυ το πέρασα βυθισμένη, ατέλειωτες ώρες, στις σκέψεις μου.Και μια απογοήτευση ζωγραφισμένη να με δείχνει και να με χλευάζει μέσα από το ειδωλό μου λέγοντας μου ''Μα καλά πως την πάτησες πάλι??Δεν θα μάθεις ποτέ?!''

Όχι δεν θα μάθω.
Αρνούμαι να μάθω.
Αρνούμαι να δεχτώ πως ο κόσμος μας έχει βυθιστεί στο ψέμα και την υποκρισία.
Ψέμα,ψέμα και πάλι ψέμα.Καθημερινά ψέμματα από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο.Χωρίς αιτία.Ψέμματα φτιαγμένα για να πείσουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά εσένα.
Ότι είναι καλά.
Ότι μπορείς να στηριχτείς για λίγο πάνω τους
Ότι μπορούν να σε αγαπήσουν.
Ότι μπορείς να τους αγαπήσεις.
Να αράξεις και να κάνεις με την ησυχία σου τα σχέδια σου.
Σχέδια για ένα ακόμα ψεύτικο αύριο.

Έτυχε να πάρω μέρος σε μία ''κακοστημένη παράσταση''.Πρωταγωνίστρια μου είπαν...Τώρα η παράσταση τελείωσε .
Τα φώτα έσβησαν.
Και εγώ κουράστηκα.Απογοητεύτηκα.

Δεν θα ζητήσω απαντήσεις...Θα ''ξεπλύνω'' το προσωπό μου και θα τα αφήσω όλα πίσω...

20 Πράγματα που θα ήθελα να κάνω πριν πεθάνω

4:11 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (3)

Εποχή εξεταστικής και όπως όλοι γνωρίζετε είναι μια περίοδος όπου έρχεσαι και λες "Δεν αντέχω άλλο!","Φτάνει πια!","Μου έχετε φάει τη ζωή!" και άλλα τέτοια όμορφα πράγματα...
Κάτι τέτοιες ώρες λοιπόν,που φτάνω στα όρια μου έρχεται και η ανάλογη έμπνευση...Στην προκειμένη,τα πράγματα που θα ήθελα να καταφέρω-προλάβω να κάνω πριν πεθάνω.Σίγουρα είναι κάτι που όλοι μας έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή στη ζωή μας (από εκείνες τις λίγες τις ρομαντικές).
Ας αρχίσουμε λοιπόν....

1)Να γνωρίσω όλους τους διαφορετικούς πολιτισμούς του κόσμου.

2)Να αποκοιμηθώ στην αγκαλιά του σε μια ερημική παραλία και να ξυπνήσω στα μοσχομυριστά σεντόνια μας,με αυτόν από πάνω μου,ακούγοντας μόνο τον ήχο του κουρτινών που θα τις κουνάει το απαλό αεράκι...

3)Να έχω πει και να έχω δείξει σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ ότι...απλά τους αγαπώ...

4)Να νοικιάσω ένα Airbus,από αυτά τα μικρά,να βάλω μέσα τις φίλες μου (women only) και να πάμε να δούμε live στο Εδιμβούργο τους Rolling Stones.Μετά να πιούμε μια μαούνα μπύρες (σαν γνήσια θηλυκά)
και να κοιμηθούμε στο Balmoral.Σουίτες,σαφώς.Σιγά το δύσκολο.Αλλά που βρίσκεις τώρα τους Rolling Stones...

5)Να βρω ένα τζινι και να κάνω 3 ευχές.Η τρίτη φυσικά θα είναι...να βρω ένα άλλο τζινι...

6)Να βγω ραντεβού με τον Τζόρβα (Τι ποιος είναι ο Τζόρβας?).

7)Να καταφέρω να ξεχάσω όσα με πόνεσαν.Κρατώντας τα μαθήματα που πήρα.

8)Να βρω έναν κρυμμένο θυσαυρό και να τον μοιράσω σε όσους τα έχουν ανάγκη.

9)Να μπορέσω κάποια στιγμή να μετρήσω μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες  στο κεφάλι του.Αυτό αυτομάτως θα σημαίνει ότι μεγαλώσαμε και γεράσαμε μαζί...

10)Να καταφέρω επιτέλους να κάνω πράξη το ρητό "Ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία".Έστω και για μία μέρα βρε αδερφέ...

11)Να ζητήσω συγνώμη από όλους όσους πλήγωσα αθελά μου και να είμαι έτοιμη να δεχτώ το "όχι".

12)Να μπω στο μυαλό ενός άντρα και να καταλάβω (όοοχι απλά να δω αλλά να καταλάβω κιόλας!Εκεί σε θέλω...) τι γίνεται εκεί μέσα...Φρούδες ελπίδες...Ούτε 1000 τζίνι συνασπισμένα δεν θα το κατάφερναν αυτό...

13)Να βρω μια σκιά σε μια παραλία που δεν την ξέρει κανείς άλλος και όμοια της δεν υπάρχει και να καθήσω εκεί,με άδειο κεφάλι από την ανατολή του ηλίου,έως την δύση ακούγοντας μόνο τα παφ-παφ των κυματακίων....

14)Να γίνω φίλη μαζί μου.

15)Να φάω στα 10 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου σύμφωνα με τη λίστα ενός κυριούλη διάσημου σεφ του οποίου το όνομα μου διαφεύγει.

16)Να περάσω με το κολλητάρι μου 1 τριήμερο σε μια υπερπολυτελή σουίτα με ιδιωτική πισίνα.Ένα τριήμερο μονάχα...Τι ζητάμε πια....

17)Να φτάσω 60-70 χρονών και να χωράω ακόμα στα T-shirt που φοράω τώρα στα 23.Να τα φοράω και να έχει το κάθε ένα μια δικιά του ιστορία να αφηγηθεί.Ωραία να φοράς μια άλλη ιστορία κάθε μέρα και ας είναι λίγο ξεθωριασμένη...

18)Να αφήσω πίσω πέντε-δέκα σημάδια πως "ήμουν εκεί μαζί σου κάποτε".Όπως στην ταινία Υ.Γ ΣΑΓΑΠΩ.Για να χαμογελάει όταν θυμάται και να χαμογελάω και εγώ από εκεί που θα είμαι.

19)Να φάω το ωραιότερο σουφλέ σοκολάτας του κόσμου σε μια απο τις πιο γραφικές γωνίτσες του...

20)Πριν πεθάνω να είναι όλοι όσοι αγαπώ δίπλα μου και να είναι όλοι ευτυχισμένοι με την μέχρι τότε ζωή τους.Έχοντας βάλει και εγώ το δικό μου λιθαράκι. ;)

Καλησπέρες....

7:12 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (0)

Καλησπέρες παίδες!!
Χαθήκαμε...Λίγο τα προβλήματα της καθημερινότητας,λίγο τα προβλήματα με το "στησιμο" του blog (ναι πειραματίζομαι ενώ είμαι άσχετη... :P) μας κράτησαν πίσω...
Σήμερα θα ήθελα μόνο να γράψω ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που έχω αρχίσει να διαβάζω...
Ελπίζω να σας κερδίσει όπως και εμένα...
Φιλιά πολλά και...μην χάνεστε... ;)


"Είναι κάτι νύχτες,που τ'αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες,που όλα σιγοτραγουδούν.Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,ούτ'ένα λουλουδάκι.Ούτ'ένα γλυκό μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου και ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυταααα!!Που είχαμε μείνει;"
Σου λέει με όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες,που τ'άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά,που βλέπεις καθαρά,το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς,όπως οι στάχτες από τα όνειρα."


Από το βιβλίο "Στον ίσκιο των πουλιών" Αλκυόνη Παπαδάκη. 

Γκαντεμιά....

7:52 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (1)

Πέμπτη σήμερα,μέσα στη μέση της εβδομάδας..Δεν ξέρω γιατί αλλά τον τελευταίο καιρό κάνει γκαντεμιά…

Όχι δεν με έχουν πιάσει πάλι οι γκρίνιες μου.Ακουστέ που σας λέω…Κα-νει γκα-ντε-μια.

Και πώς να μην το πιστέψεις αυτό όταν ξεκινάει η εβδομάδα σου χάνοντας τα κλειδιά σου.

Δεν μου τα κλέψανε…Μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα…Τα ΞΕΧΑΣΑ…Τα ξέχασα ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ!!

Ναι ναι…ΠΑΓΚΑΚΙ…

Γιατί άμα μου τα κλέβανε θα υπήρχε παρηγοριά…θα μπορούσα να πω «Οκ…δεν φταίω εγω ρε αδερφέ..Τι να κάνουμε τώρα,συμβαίνουν αυτά»

Τώρα??Τι λέμε?? «Ναι συμβαίνουν όταν αρχίζεις να χάνεις από αυτή την μικρή ευαίσθητη βαλβιδούλα κάπου εκει στην κεφάλα σου»???

Πείτε το…Δεν παρεξηγώ,να ξέρετε…Ντομπρα πραγματα…

Και σαν να μην έφτανε αυτό σου σκίζεται και το καλτσονάκι ερχόμενη στη δουλειά την Τρίτη το πρωί.

Και τώρα θα μου πείτε πάλι εσείς..’’Τι τα θες κυρα μου τα φουστάνια ?Αφου δεν τα πας καλα με δαυτα…’’

Και πάλι δίκιο θα έχετε…Δεν παρεξηγώ,να ξέρετε…

Τι εντύπωση να έδωσα στον καινούριο διευθυντή που με είδε πρώτη φορά λες και μου την πέσανε σκύλοι στο δρόμο??Αφήστε το,να μην ξέρω καλύτερα…

Και μετα από αυτή την συνάντηση,ιδρώνοτας από το άγχος της πρώτης γνωριμίας και απο την προσπάθεια να κρύψω τους αδικοχαμένους κόμπους του καλσον, λέω να φτιάξω ένα καφεδάκι να πιω….Πάω λοιπόν…

Οδεύω προς τους νυπτήρες να πλείνω την κούπα και το κουταλάκι για ανανέωση του περιεχομένου…Με το που ανοιγω την βρύση πέφτει το κουταλάκι μέσα στην τρυπούλα του νυπτήρα και κάθεται εκεί όρθιο σαν να με κοροιδεύει και να μου λέει πιάσε με αν μπορείς..χα!Τώρα θα πείτε εσεις σαν σκεφτομενοι bloggers «Μα καλά τα προστατευτικά καπάκια στη τρυπούλα εξαφανίστηκαν??»

Και εγώ θα σας απαντήσω…Αφού κοίταξα αριστερά-δεξιά αγανακτώντας για τα ανείπαρκτα καπάκια κατάλαβα ότι Όχι δεν εξαφανίστηκαν.Απλά πήγα να πλείνω στον μόνο νυπτήρα από τους 5 που δεν ειχε καπάκι.!!

Σήμερα Πέμπτη δεν έχει γίνει κάτι ακόμα…Ελπίζω να παραμείνουν ήσυχα τα πράγματα…

Υποθέτω ότι το επόμενο πραγμα που μπορω να περιμενω είναι να μου πέσει ενας κομμήτης στο κεφαλι!!


*Αγγελική*

Παραμύθια για...μεγάλους

1:18 μ.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (0)

Όλοι λίγο πολύ έχουμε αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία που η καλή μας η γιαγια μας έλεγε μικρές ιστοριούλες…Παραμύθια για παιδιά…Για να τρώμε όλο το φαι μας,για να κοιμομαστε νώρις,για να είμαστε καλα παιδιά…

Μεγαλώνοντας όμως,τα παραμύθια συνεχίστηκαν.Και στη θέση του αφηγητή δεν είναι πια η αγαπημένη μας γιαγια…Δυστυχώς … Η ίδια η ζωή πήρε τη θέση της ….Και ως επι το πλείστον το happy end δεν συμπεριλαμβάνεται στις ιστορίες της ζωής,είναι χαρακτηριστικό μόνο των χολιγουντιανων ταινιων και των λογοτεχνικων βιβλίων. Κατά καιρούς τη θέση της παίρνουν διάφοροι περαστικοί από τη ζωή μας…Έτσι, για να κάνει ένα διάλειμμα…Για να γείρει στον ώμο τους και να ξαποστάσει για μια στιγμή…

Και αυτοί παίρνουν τον ρόλο τους στα σοβαρά...Και οι λέξεις αναβλίζουν από το στομα τους τόσο όμορφες...Τόσο όμορφες που σε κάνουν να δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας...

Πολλοί άνθρωποι έχουν επιλέξει να ζουν μέσα σε ψευδαισθήσεις…Να παρουσιαζουν τη ζωή τους σαν ένα όμορφο λογοτεχνικό βιβλίο.Ζητάνε απεγνωσμένα την εκτίμηση στα μάτια των άλλων λέγοντας τους παραμύθια για να την κερδίσουν.

Το μόνο όμως που μπορείς να καταφέρεις λέγοντας παραμύθια είναι να κερδίσεις λίγες μοναχα ψεύτικες στιγμές ευτυχίας…Έτσι,στα κλεφτά…

Πρώτα πρέπει να εκτιμήσεις τον εαυτό σου…Ξεκίνησε από εκεί….Νομίζεις ότι μπορείς??

Είναι ωραία η χώρα των ψευδαισθήσεων,αλλά όχι όταν ζεις μόνο μέσα σε αυτή!


*Αγγελική*


Νέα αρχή....

11:31 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (0)

Αυτό συνεπάγεται με το ξεκίνημα της πρακτικής μου όσον αφορά τη νοσηλευτική μου πείρα στο Αττικό (νοσοκομείο).... Η πρώτη μέρα ήταν κάπως έτσι: ξύπνημα στις 7 (αυτό είχε να γίνει από τότε που πήγαινα δημοτικό γιατί γυμνάσιο-λύκειο λίγο πολύ τις πρώτες ώρες τις είχα αφαιρέσει από το πρόγραμμά μου), οδήγηση χωρίς να παρατηρώ τι γίνεται γύρω μου (το άγχος φταίει για αυτό...όχι ότι είμαι γυναίκα οδηγός και μάλιστα ΞΑΝΘΙΑ) και ένταξη σε μια κλινική στην οποία οι απαιτήσεις ήταν πάρα πολλές και οι γνώσεις μου ελάχιστες γιατί κανείς και ποτέ σε καμία σχολή δεν ενδιαφερόταν για χειροπιαστά πράγματα παρά μόνο σε θεωρίες...και μπλα-μπλα μαλακίες...λες και εγώ θα πάω να βάλω φλέβα σκεφτόμενη τη παράγραφο 3 στο βιβλίο της κ. Σαχίνη...αν δε τη ψηλαφίσεις τη φλέβα να τη δεις live τίποτα δε γίνεται...
Βέβαια από εκείνη τη πρώτη μέρα έχουν περάσει 3 εβδομάδες...και μπορώ να πω ότι τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, όπως κ εγώ είμαι καλύτερη.... :)
Κάθε αρχή έχει τις δυσκολίες της άλλα μαζί της φέρνει και καινούργιες εμπείριες, καινούργιες γνωριμίες και ένα αίσθημα αισιοδοξίας ότι κάτι κάνεις και κάπου προοδεύεις και πας....

Καλή συνέχεια σε όλους λοιπόν και κουράγιο!!!
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι γεμάτη άγχος και στεναχώριες... όλα περνάνε και όλα γίνονται καλύτερα...σαν εκείνη τη πρώτη μέρα....!!!

(Διονυσία)

Γιορτινές μέρες...

1:58 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (0)

Ααχ.....Σήμερα ο καιρός είναι όμορφος και ετοιμάζουμε τα βαλιτσάκια μας για την εξοχή.

Κάποιοι από εσάς έχετε ήδη φτάσει στους προορισμούς σας...
Κάποιοι από εμάς περνάνε δύσκολες ώρες και μάλλον δεν θα μπορέσουν να χαρούν αυτη τη γιορτή όσο οι υπόλοιποι....
Στους πρώτους να ευχηθώ να περάσετε όσο πιο όμορφα γίνεται κοντά σε ανθρώπους που σας αγαπάνε και τους αγαπάτε...
Στους δεύτερους να ευχηθώ υπομονή και να τους υπενθυμίσω να κρατούν πάντα μέσα τους την φλόγα της ελπίδας αναμμένη...

Καλό Πάσχα σε όλους,λοιπόν!!!

Σας χαιρετώ!! :)

Φιλιά...

Ένα τσιγάρο δρόμος...

3:10 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (2)

Σήμερα το πρωΐ ξύπνησα με γλυκές αναμνήσεις να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου...

''Τελικά...'',σκέφτηκα,''...Ένα τσιγάρο δρόμος είναι μέχρι να φύγουν άνθρωποι από τη ζωή σου και να έρθουν καινούριοι...''.
Θυμάμαι φίλους παλιούς και παλιές αγάπες που δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή μου...Τι να κάνουν άραγε...? Χαθήκαμε...Χαθήκαμε μέσα στον βούρκο της καθημερινότητάς και στις υποχρεώσεις μας...Με άλλους πάλι,απλά δεν τα βρήκαμε και οι δρόμοι μας χώρισαν...έτσι απλά....
Λένε πως κάθε φορά που κάνεις φίλο σου κάποιον ή αγαπάς κάποιον δίνεις ένα κομμάτι της ψυχής σου...Και τι γίνεται όμως όταν αυτός φεύγει από τη ζωή σου??Σου δίνει αυτό το κομματάκι πίσω ή το παίρνει για πάντα μαζί του?Και αν ο κάθε ένας που φεύγει από τη ζωή μου παίρνει και ένα κομμάτι μου μαζί του τότε εμένα τι μου μένει?Σε πόσα κομμάτια μπορούμε να κοπούμε?
Θέλω να πιστεύω ότι από όλους έμαθα κάτι...Και όλοι μου άφησαν φεύγοντας ένα μικρό δωράκι...Μια γλυκιά ανάμνηση...
''Τι να κάνει άραγε...'',σκέφτομαι πάλι λίγο πριν σηκώσω το ακουστικό και πληκτρολογήσω τον αριθμό...Ένας κόμπος σφίγγει την καρδιά μου και τελικά δεν το κάνω...''Δεν βαριέσαι...'' λέω,''Αν ήταν θα έπαιρναν εκείνοι...''.Και εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο και από μέσα ακούγεται μια γνώριμη φωνή γεμάτη χαρά και νάζι...''ΚΑΛΗΜΕΕΕΕΕΡΑ!!!''
Ένας άνθρωπος που ήταν,είναι και νιώθω ότι θα είναι για πάντα στη ζωή μου.Μια φιλία με ανιδιοτελή ανταλλάγματα και αντοχή στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής.
''Ο καθένας έχει τραβήξει τον δρόμο του'',σκέφτομαι μετά από αυτό το τηλεφώνημα.Και εγώ το ίδιο...Και τελικά δεν είναι και τόσο άσχημος...Όλα για κάποιον λόγο γίνονται.Έτσι θέλω να πιστεύω.
Και τα κομματάκια της ψυχής μου?
Χάρισμα σας...
Σίγουρα θα υπήρχε λόγος τότε που σας τα έδινα απλόχερα...


*Αγγελική*

Μια ωραία μέρα....

3:01 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (0)

Είναι μια από αυτες τις μέρες που ξυπνάς το πρωΐ και νιώθεις τέλεια, είσαι χαρούμενη γιατί ξέρεις ότι το αμαξάκι σου μπήκε στο συνεργείο για φτιάξιμο και εκεί έξω κάποιος σε σκέφτεται...
Φτιάχνεις το καφέ σου λοιπόν, μπάινεις στα blogs να δείς τι κάνουν οι φίλοι σου, ενημερώνεσαι για το τι συμβαίνει στο κόσμο (τίποτα δε πάει προς το καλύτερο) και ξεκινάς να βρίσκεις πληροφορίες για τη πτυχιακή σου! Όλα αυτά ένα άλλο πρωϊνό εκτός από την επίσκεψη στα blogs που παρακολουθώ θα με έκαναν να προβληματιστώ, να στεναχωρηθώ βλέποντας προς τα που πάει ο κόσμος, η οικονομία, η εγκληματικότητα κ όλα αυτά τα ωραία και να αγανακτήσω γιατί το θέμα της πτυχιακής μου τελικά δεν είναι εύκολη υπόθεση (και όταν το διάλεγα ήταν τόσο ενδιαφέρον- άλλη μια λάθος επιλογή)....
Αλλά σήμερα τίποτα δε με κάνει να νιώθω άσχημα γιατί απλά βρέθηκαν 3 άνθρωποι για να μου φτιάξουν τη μέρα!
Μακάρι όλες οι μέρες να ήταν σα τη σημερινή....!!!!

(Διονυσία)

ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ.....

6:39 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (0)

Ίσως κάποια πράγματα στη ζωή να είναι τυχαία, ίσως κάποιος να έχει τη δύναμη να το ελέγχει αυτό για όλους μας!
Απλά πλέον δε μπορώ να καταλάβω και να εξηγήσω πως μια σειρά από γεγονότα σε ελάχιστο χρόνο της πολυετής ζωής ενός ανθρώπου μπορούν να σου αλλάξουν τον τρόπο σκέψης, το χαρακτήρα σου, το πώς έβλεπες τα πράγματα πριν συμβούν όλα αυτά... Τη ΖΩΗ σου όλη!!!!
Αλλά να προσπαθήσετε να μην αφεθείτε σε αυτό... το ίδιο θα κάνω και εγώ... Όλα ελέγχονται και όλα περνάνε από τη δική μας κρίση!
Δείτε το σα μια εμπειρία, σαν ένα κομμάτι της ζωής σας που με το καιρό θα ξεθωριάσει και καμία επιρροή δε θα έχει στη ζωή σας! Μη το πολύ κουράζουμε όμως όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος θα κάνουμε αυτό που είχαμε σκεφτεί από την αρχή σε κάθε δυσκολία, σε κάθε εμπόδιο, σε καθετί που χρειάζεται επίλυση, αλλαγή, αναθεώρηση... Με τη διαφορά ότι βάλαμε τον ευατό μας στη διαδικασία της σκέψης και της περισυλλογής...
ΑΡΑ.... καμία ενοχή...!
Για να δούμε τι αλλό μπορεί να συμβεί; Πόσο χαμηλά θα πέσω και πόσο γρήγορα θα σηκωθώ;
Το κυριότερο: πρέπει να μάθω να πείθω τον ευατό μου ότι είμαι καλα... Μπορώ να τα καταφέρω; Μπορείτε να το καταφέρετε...; Θα δείξει!!!!!

( Διονυσία )

Και τελικά...?

7:52 π.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (2)

Είναι ένα συνηθισμένο απόγευμα Κυριακής...
Κυριακή...Μια μέρα που όλη την εβδομάδα περιμένεις να έρθει...Περιμένεις,κάνεις σχέδια,προγραμματίζεις πράγματα που θέλεις να κάνεις,πράγματα που σε γεμίζουν σαν άνθρωπο και ταυτόχρονα σε ξεκουράζουν...
Και τελικά?
Τελικά ξυπνάς την Κυριακή γύρω στη 1 (12 στην καλύτερη των περιπτώσεων) πρησμένος από τον ύπνο,εξαντλημένος από το χθεσινό ξενύχτι και με ένα κεφάλι καζάνι από την -άνευ λόγου και ορίων- χθεσινοβραδινή κατανάλωση αλκοόλ.(Ακόμα και αλκοόλ να μην έχεις καταναλώσει,σίγουρα θα σηκωθείς μεσημέρι και πρησμένος...)
Θέλεις απεγνωσμένα έναν καφέ (ίσως και ένα depponακι)...Παίρνεις τον-την φίλο-η σου και πάτε στον κοντινότερο cafe (δεν κρατιέσαι σου λέω).Εκεί λοιπόν,κάθεσαι και αφού καταναλώσεις γύρω στα 7 τσιγάρα για έναν καφέ της 1μισης ώρας,συζητήσεις-αναλύσεις επιστημονικά τα τεκταινόμενα της προηγούμενης βραδιάς (π.χ. ποιον-α συναντήσατε,από ποιον-α συνοδευόταν,τι φόραγε,πως χόρευε,πως σε κοίταζε ο μελαχρινός απέναντι και πόσο μ@λ@κ@ς ήταν που τελικά δεν ήρθε να σου μιλήσει) γυρνάς σπίτι...
Τρως μέχρι σκασμού γιατί το πρωί (μεσημέρι,sorry) που ξύπνησες δεν κατέβαινε τίποτα και κάθεσαι στον καναπέ να δεις μία από αυτές τις χαριτωμένες ταινιούλες που βάζει εκεί γύρω στο απόγευμα...
Ε,μετά να μην μπεις και λίγο στο Facebook???Να μην ενημερωθείς???Ποιος χώρισε,ποιος ερωτεύτηκε,ποιος βάζει καψουροτράγουδα,ποιος βγήκε καλός στο sex σε σχετικό testaki...Και το κυριότερον τι κάνει ο πρώην σου...Σε σκέφτεται και δηλώνει ένα ράκος ή ανεβάζει high τραγουδάκια που σημαίνει ότι είναι μια χαρά και σε έχει ξεχάσει κιόλας (όχι όχι...αποκλείεται να τα βάζει γιατί απλά μπορεί να του αρέσουν...επιστημονικώς αποδεδειγμένο σου λέει...)?? Ναι,όλα αυτά αποτελούν σημαντική ενημέρωση της ημέρας.Για να ξέρεις που βαδίζεις και που βρίσκεσαι βρε αδερφέ...Μετά από όλη αυτή την ενημέρωση θα παίξεις και λίγο ΦΑΡΜΑ.Να μην μαζέψεις τα ραπανάκια που μεγάλωσαν???
Να μην αρμέξεις την αγελάδα???Απαπα...Υποχρεώσεις είναι αυτές...
Και τελικά φτάνει το βραδάκι...

Σκέφτεσαι ότι αύριο είναι Δευτέρα και πρέπει να ξυπνήσεις 6.30 η ώρα και έτσι αποφασίζεις να κοιμηθείς νωρίς...Αφού χαζέψεις λίγο ακόμα στην τηλεόραση...έτσι...για να σε πάρει ο ύπνος...
Και η Κυριακή περνάει...
Ναι αυτή η Κυριακή που περίμενες όλη την εβδομάδα αφήνοντας όλες τις υπόλοιπες μέρες να περνάνε έτσι...Αυτή η Κυριακή που είχες προγραμματίσει να κάνεις σπουδαία πράγματα.Πράγματα που θα σε ευχαριστήσουν και θα σε γεμίσουν σαν άνθρωπο.Πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις όλη την εβδομάδα λόγω της γεμάτης-κουραστικής καθημερινότητάς σου...

Και τελικά??? Τι έκανες...???



*Αγγελική*

Let's indroduce ourselves.....

1:54 μ.μ. / Αναρτήθηκε από Women in City / σχόλια (2)



-Ας γνωριστούμε λοιπόν με τους αναγνώστες μας....
- Ναι, ναι ας γνωριστούμε... Αγγελική εδώ, εκεί;
- Διονυσία εδώ... Είσαι έτοιμη;
- Για τι πράγμα;
- Να κάνουμε το καλύτερο blog όλων των εποχών...
- Αμέ...δηλώνω έτοιμη!
- Ξεκινάμε λοιπόν;
- ΝΑΙΙΙΙΙ... Χτυπάω καμπανάκι έναρξης;
- Ε,ναι..τι λέμε τόση ώρα;
- Το χτύπησα :)
- Καλή αρχή....!!!!
- Καλή μας αρχή....!!!!